Van de Top End tot in de Outback

Woensdag 13 april zijn we uiteindelijk toch al vroeg opgestaan om richting Kakadu np te gaan, zodat we de jumping crocodile cruise van 09.00u kunnen halen. Deze cruise hebben wij tien jaar geleden ook gedaan en was toen indrukwekkend. Je gaat met een boot een rivier op om zoutwater krokodillen op te zoeken. Die lokken ze uit het water door een stuk vlees aan een hengel te hangen. Ze springen dan zo hoog het water uit dat ze soms met tweederde van hun lengte omhoog komen. De meeste zoutwater krokodillen die daar zitten zijn tussen de 5 en 6 meter. Ondanks dat we het nu toch tè veel een circusact vinden, willen we de jongens toch laten ervaren hoe snel en gevaarlijk ze zijn. De jongens kunnen af en toe een beetje laconiek zijn wanneer we door een van de vele borden gewaarschuwd worden. De jongens vinden het ontzettend gaaf om ze van zo dichtbij te zien en hebben volop foto’s en filmpjes geschoten. Ook het gedeelte waarin de roofvogels laag overvlogen omdat ze gevoerd worden was top! Volgens hun staat deze tour wel in de top 3 van gaafste tours.
Daarna door gereden naar het visitor centre. Het viel erg tegen wat er op dit moment open is aan watervallen en wegen. Het natte seizoen is nog niet helemaal ten einde en de rangers zijn nog druk bezig om alle wegen en watertjes klaar te maken voor het droge seizoen. Tijdens ‘the wet’ zijn veel wegen onbegaanbaar, ook voor hen, en hebben de krokodillen vrij spel om van het ene gebied naar het andere gebied te gaan. De ‘plunge pools’ bij de watervallen worden dan ook krokodil vrij gemaakt. Al geven ze geen 100% garantie op een krokodilvrij water. Uiteindelijk besluiten we morgenvroeg een tour te doen over ‘the yellow water’ die ons werd aangeraden door Nina. Wel bezoeken we nog Mamukala. Waar een platform is aangelegd waar je over de wetlands uit kijkt. De jongens herkennen dit gelijk uit de serie van Freek in Australië. Een schitterend uitzicht waar je enorm veel vogels kunt bewonderen. Helaas waren we er op het verkeerde moment òf met een tè luidruchtig gezelschap, want we hebben maar twee eenden gezien.

Donderdag 14 april vroeg uit de veren, want om 06.25u worden we opgehaald voor de tour. De boottocht is enorm sprookjesachtig en brengt ons door allerlei smalle watertjes met overal lelies, lotusbloemen en àlleen maar groen om ons heen. Behalve ontzettend veel gefluit van de vogeltjes is het verder doodstil. We zien veel krokodillen, roofvogels en watervogels. Na een ontbijt in het restaurant van de camping en een middagje zwemmen, gaan we ‘s avonds nog een keer mee. Ondanks dat het ‘s morgens al mooi was, is het uitzicht met de lage zon nòg mooier. We zien een aantal slangen, nog meer krokodillen, kakatoos en héél veel andere vogels waaronder een Jabiru.

Vrijdag 15 april rijden we Kakadu np uit. Toch een beetje teleurgesteld dat we hier zo weinig hebben kunnen doen. Ondanks hetgeen we gedaan hebben, ècht prachtig was. We eindigen weer in Katherine waar anderhalve week geleden ons Top End avontuur begon. Eindelijk kunnen we een keer face-timen met Michael. We lijken hier aardig Internet te hebben en plakken er waarschijnlijk nog een nachtje aan vast zodat we eindelijk weer eens met wat mensen kunnen Skypen.

Zaterdag 16 april starten we rustig op en rijden we naar een cultureel centrum waar je verschillende workshops kunt volgen, zoals vuur maken, speer werpen en aboriginal art maken. Dit lijkt de jongens natuurlijk heel erg leuk en leerzaam om zo meer te weten te komen over de inheemse bevolking. Door de verhalen van mensen die we ontmoet hebben, hebben we toch een negatief beeld van ze gekregen. Ze zouden verslaafd zijn aan drank en volop benzine snuiven. Verder leven ze op kosten van de overheid, waardoor geen van allen lijkt te werken. Helaas blijkt het centrum nog dicht te zijn. Aangezien we in Katherine verder geen plannen hebben, besluiten we door te rijden naar Mataranka. Ze hebben daar een heerlijke natuurlijke bron met een temperatuur van 34 graden. Helemaal niet verkeerd dus om lekker in te zwemmen, duiken en snorkelen. Tijdens de wc bezoekjes hier op de camping moet je erop bedacht zijn dat de kikkers, die soms wel tien centimeter groot zijn, zich in de wc verstoppen en zodra er doorgetrokken wordt, spoelen ze mee naar beneden.
We doen nog een spelletje Catan en wandelen over de camping terwijl de wallabies om ons heen springen.

Zondag 17 april rijden we ons eerste stuk richting Alice Springs. De weg is lang en saai, maar gelukkig hebben we regelmatig publiek langs de weg staan om ons te vermaken. Er is namelijk een sport van gemaakt om de, soms wel twee meter hoge, termietenheuvels een t-shirt of jasje aan te trekken, waardoor het af en toe echt lijkt alsof er iemand langs de weg staat.
We stoppen in Tennant Creek. Het enige kleine stadje tussen Katherine en Alice Springs. Tot onze verbazing blijkt de wifi super goed te zijn en ook nog een onbeperkt! Meestal krijgen we 100 mb en als we geluk hebben 200 mb. Er wordt dan ook meteen een Skype-marathon gehouden met vriendjes en familie. We werden wel wat raar aangekeken toen we al onze stoelen voor de receptie hadden geplaatst, aangezien dit wel de enige plek was waar we signaal hadden. Maar goed, schaamteloos hebben we daar uren heerlijk kunnen bijkletsen, wat echt weer super fijn was!

Maandag 18 januari zijn we na een tweede dag met flink wat kilometers aangekomen in Alice Springs. Van tevoren dachten we een rode, stoffige, vlakke woestijn in te rijden, maar de realiteit is heel anders. Zo’n 50 kilometer voor Alice Springs begon het landschap veel bergachtiger te worden en ook is het veel groener dan we gedacht hadden. Met bijna 30000 mensen is het ook een flinke stad en alles wat je nodig hebt, is dan ook aanwezig. De stad zelf is vrij vlak, maar de bergen rondom doemen als rode muren overal op. Weer even langs Britz voor wat kleine reparaties en langs het visitor centre om ons te laten informeren. Eigenlijk hebben we zelf ook al een aardig idee wat we willen doen hier in het midden van Australië. Zoals iedereen die hier komt willen we in ieder geval Uluru, Kings Canon en The Olgas zien. West MacDonnell np werd ons ook aangeraden en die besluiten we dan ook morgen als eerste te bezoeken. Voor nu even snel wat eten en een camping opzoeken. Voor het eerst gaan we in Australië zonder stroom op een camping. Onze eerste nacht in Australië was natuurlijk ook zonder stroom en dat was niet echt een succes, aangezien deze midden in de nacht uit viel.

Dinsdag 19 april werden we wakker in een zeer frisse camper. Brrrrr...De afgelopen weken hebben we noodgedwongen elke nacht een powered site genomen omdat het anders niet uit te houden was van de warmte en we op deze manier de airco aan konden houden. Dat is hier in ieder geval niet meer nodig met maar 11 graden ‘s nachts! Snel wat vesten onderuit de kast gepakt, want die hebben we tot nu toe nog niet nodig gehad. We gaan richting ‘School of the air’. Dit is een radioschool die vanaf 1951 kinderen in afgelegen gebieden onderwijs geeft. Wanneer je 50 km of meer verwijdert bent van een stadsschool, kunnen je op deze manier les krijgen. De laatste tien jaar krijgen de kinderen niet meer les via de radio, maar via (satelliet)internet. Een paar keer per jaar komen ze als klas samen en worden er allerlei activiteiten georganiseerd. Dan zien ze dus eindelijk de kinderen die ze normaal gesproken alleen via de computer zien en horen. Sommige wonen wel 1000 km bij elkaar vandaan. Een hele bijzondere vorm van onderwijs en heel interessant om gezien te hebben. Daarna rijden we door naar West MacDonnell np waar we Simpsons Gap, Ormiston Gorge en Ellery Creek Big Hole bezoeken. Een mooi National Parc met veel begroeiing, kloven en kreekjes. Ook glijdt er nog een slang vlak voor onze voeten het wandelpad over. Vooral Ormiston Gorge is erg de moeite waard en we besluiten daar ook op een bush camping te overnachten.

Woensdag 20 april worden we om 06.00u wakker en blijkt de stroom weer te zijn uitgevallen. Dat de lampen het niet doen is zo erg niet, maar dat de koelkast en vriezer niet werken is minder fijn. Gelukkig lijkt hij pas net uitgevallen te zijn. Eigenlijk willen we wat langer blijven liggen, maar maken nu maar van de gelegenheid gebruik om een mooie zonsopgang te zien. Tijdens het rijden kan de batterij dan mooi weer even opladen. De zonsopgang bij Mount Sonder blijkt erg de moeite waard. Bij de Glenn Hellen Gorge nog een korte wandeling gedaan en besloten om het park weer achter ons te laten en richting Alice Springs terug te rijden en naar het Desert Park te gaan. De jongens en Tess genieten volop van de indrukwekkende roofvogel demonstratie. Het mooiste vonden ze te zien hoe de buizerd een emu ei open maakt door er elke keer een stuk steen op te gooien totdat het ei open breekt. Tijdens de demonstratie werd natuurlijk een nep-ei gebruikt, maar dat maakte voor de buizerd geen verschil.
Verder waren in het park alle dieren te vinden die ook daadwerkelijk in het midden van Australië leven. De dingo, emu, rode kangaroo en heel veel reptielen en slangen. Ook viel het ons al op dat ondanks de droogte er toch enorm veel kleine vogels in het gebied leven, waaronder twee soorten kingfishers en de mooie ringneck lorrikeet.
Omdat de kinderen (en wij eigenlijk ook) wel toe zijn aan weer een paar daagjes rust besluiten we naar een mooie camping te rijden en daar in ieder geval twee dagen te blijven. Tess vraagt al dagen wanneer ze weer kan knutselen. Erg fijn dat we dan ook verder geen strak schema hebben en op deze momenten er ook voor kunnen kiezen om ergens wat langer te blijven. Op de camping hebben ze een zwembad met glijbaan! De eerste in Australië. En wel twee springkussens. Ze kunnen hun geluk niet op wanneer ze het zien en Tess gaat gierend van het lachen de glijbaan af.

Donderdag 21 april een heerlijk dagje camping met veel puzzelen, zwemmen en tekenen. Tess heeft voor iedereen thuis kaarten gemaakt. Naast ons staat een Australisch gezin met drie meiden, waar Tess gelijk volop mee speelt. We worden ook gelijk uitgenodigd om langs te komen wanneer we in de buurt van hun cattle station zijn. We blijven ons verwonderen over hoe sociaal en gastvrij de Australiërs zijn. Iedereen maakt gelijk een praatje met je. Of je nu bij een tankstation staat of op de camping.

Vrijdag 22 april nog meer zwemmen, luieren en springen op het springkussen. De kinderen genieten er zo van dat we nog maar een nachtje bij boeken.

Zaterdag 23 april kunnen we nog steeds geen genoeg krijgen van deze gezellige camping. We krijgen volop tips van aardige Australiërs van leuke bezienswaardigheden op de route. En natuurlijk weer even Skypen.

Zondag 24 april beginnen we de dag met een gezellig pannenkoeken-ontbijt dat de camping verzorgd. Iedereen schuift bij elkaar aan voor een praatje en er ontstaan leuke gesprekken. Daarna vertrekken we richting Kings Canyon. Tijdens een stop zien we ineens onze eerste dingo. De jongens zijn door het dolle heen en er worden veel filmpjes en foto’s gemaakt.
Hij gaat naast de camper op de grond liggen en lijkt zo op het eerste gezicht net een gezellige huishond. Wanneer hij wat onverwachte geluiden hoort, reageert hij alleen erg spichtig. We houden toch maar wat afstand. Vooral Yoran gaf al eerder aan dat de dingo zijn lievelingsdier is en wil het liefst bij de rest area blijven.
Op de camping zijn nog veel meer dingo’s. In eerste instantie willen de jongens er gelijk heen, maar wanneer er één met een vaartje op Tygo af komt, rent hij toch maar snel het wc gebouw in. Yoran heeft ze ook goed kunnen bekijken toen ze nog maar anderhalve meter van hem verwijderd waren. Verder zijn de mannen druk met een nieuwe app voor de Ipad waarmee ze met de foto’s en filmpjes die ze tot nu toe gemaakt hebben van Nieuw Zeeland en Australië hele gave trailers kunnen maken.

Maandag 25 april al snel weer een ontmoeting met een dingo. Tijdens het tanken wil een dingo elke keer de shop in, maar wordt eruit gestuurd. Ze schijnen nu dichterbij dan eerder te komen. Volgens de locals hebben ze honger en hopen ze op deze manier wat te eten op de camping te scoren.
Bij Kings Canyon doen we een geweldige wandeling van ongeveer 6 km. Er zitten flink wat steile stukken klimmen bij, maar de kids houden het met gemak bij. Het zijn eerder de oudjes die merken dat hun conditie wel eens beter is geweest. Tess zingt liedjes zodat de sfeer er goed in zit en onderweg picknicken we met broodjes pindakaas bij één van de schitterende uitzichten. We lopen langs prachtige rotsformaties; echt adembenemend mooi.
Verder gereden richting Uluru en tijdens de stop bij een roadhouse hebben de kinderen de aanwezige emu’s gevoerd. Richting Uluru doemt ineens een enorme rots op vanuit het niks. Even denken we dat het Uluru is, maar al snel blijkt dit Mount Connor te zijn. Zouden wij de enige zijn die deze flater maken?
Een poos later zien we dan toch eindelijk de wereldberoemde Ayers Rock. Indrukwekkend omdat de rots het enige is wat er in de verre omgeving te zien is. Hij lijkt er echt zo neergelegd te zijn. Vanaf de camping bekijken we hem met zonsondergang, wanneer hij op zijn mooist schijnt te zijn.

Dinsdag 26 april na alle vroege uurtjes opstaan, werd het weer eens tijd om wat langer te blijven liggen. Over het algemeen zijn we er tussen half zeven en half acht uit. Wanneer we lang moeten rijden, zetten we de wekker regelmatig om 06.00u.
Daarna zijn we naar Kata Tjuta gereden. Dit zijn meerdere bolvormige rotsformaties. Er zijn enorm veel vliegen tijdens de wandeling die we hier doen. Gelukkig waren we hier al voor gewaarschuwd en ongegeneerd lopen we dan ook met de aangeschafte vliegennetjes op. De wandeling valt wat in het niet bij de wandeling van gisteren en al snel gaan we richting Uluru, de aboriginal naam voor Ayers Rock. We rijden er helemaal omheen en verbazen ons over de vele ‘gezichten’ van de rots. Hij verandert continu van kleur en vorm. We maken een wandeling naar de bron aan de voet van Ayers Rock. Erg veel begroeiing langs de wandeling. Veel meer dan we gedacht hadden in de ‘red centre’. Dan rest ons alleen nog een foto van de befaamde rots. Maar wat is nu de mooiste plek voor een foto? Zo’n drie locaties en bijna vijftig foto’s verder houden we het voor gezien. De kids zijn er klaar mee om te poseren terwijl de vliegen er geen genoeg van kunnen krijgen om op je te zitten. En dan het liefst op je mond, ogen of ìn je oren. Wapper, wapper..foto!
Na zo’n 85 km rijden, gaan we op een free camping staan, waar Yoran en Tygo nog een lesje rugby krijgen van een Australisch leeftijdsgenootje. Na het eten doen we nog wat van de coach kaarten die we hebben meegenomen. De kinderen vinden ze erg leuk en ze zorgen voor mooie, waardevolle gesprekken.

Woensdag 27 april zetten we om 06.00u de wekker en rijden met een mooie zonsopgang weg. Een hele poos komen we niemand tegen in deze uitgestrektheid; het ware outback gevoel. Na een lange rit komen we aan in Coober Pedy. Een stadje waar we bij voorbaat al allerlei voorstellingen bij hadden, omdat daar mensen onder de grond wonen. Het kan daar in de zomer wel 50 graden worden! Zodra je in de buurt komt, is het over met het uitgestrekte woestijn landschap en liggen er overal bergen met zand. Het lijkt wel of iedereen hier aan het scheppen is geslagen. Het blijkt dat er hier sinds 100 jaar opaal in de grond wordt gevonden. We bezoeken dan ook een echte opaalmijn waar de jongens ook zelf mogen ervaren hoe deze mijnwerkers te werk gaan. Ze vinden ook een paar mooie stukjes opaal, dus de missie is geslaagd! Na een lange dag lekker onder de douche op de camping. Inmiddels hebben we de afgelopen maanden zo’n 70 verschillende camping douches gezien. De een luxe, mooi en schoon. Vaak is de standaard helaas toch wat lager en is het behelpen in krappe ruimtes met hier en daar wat insecten en een laf straaltje water. Ach ja, als dat het enige negatieve is aan onze reis, dan nemen we dat maar voor lief.

Donderdag 28 april besluiten we eerst nog even door Coober Pedy te rijden voordat we weer verder rijden. Het blijft toch een fascinerend stadje met niet alleen woningen onder de grond, maar zelfs kerken, campings en hotels. Boven de grond is het ook een stadje zoals we nog niet eerder gezien hebben. In het straatbeeld ontzettend veel reclameborden, roestige auto’s en bergen zand waaronder dus een toevluchtsoord tegen de warmte en vliegen te vinden is. Het is een kruising tussen Radiator Springs (Disney; Cars) en landschap uit de film Mad Max. Na een uurtje hebben we het wel gezien hier en stappen ons lievelingsvoertuig weer in. Ook dit keer is het landschap ontzettend mooi. Soms is het gewoon lastig om met woorden te beschrijven hoe indrukwekkend en overweldigend de natuur hier is. Vaak maken we er foto’s van en filmen we natuurlijk, maar wanneer we die terug kijken, is al snel duidelijk dat deze maar een fractie weergeven van hoe de werkelijkheid eruit ziet. Ik hoop dan ook echt dat deze beelden een plekje in ons geheugen krijgen. Langs zandvlaktes en talloze vergezichten komen we uiteindelijk bij een roadhouse om even te tanken. Ook hier stopt een van de vele roadtrains die we onderweg tegen komen. Omdat deze erg indrukwekkend zijn, met hun 53 meter, wilde we daar ook nog graag een foto van. De kinderen worden gelijk gevraagd een kijkje binnenin te nemen. De cabine is een soort klein kamertje, met zelfs een bed! In zes dagen rijdt de chauffeur (in dit geval) van Adelaide naar Darwin en vervoeren van blikjes frisdrank tot landbouwmachines.
Aan het eind van de dag komen we aan bij een sportveld, tevens ‘camping’ waar je tegen een kleine vergoeding mag overnachten.

Vrijdag 29 april rijden we weg uit Port Augusta nadat we weer even de Woolworths hebben geplunderd. Voor het eerst eigenlijk hebben we geen plan voor vandaag en onze besluiteloosheid zorgt ervoor dat we veel tijd verspillen aan uitzoeken wat we nu eigenlijk nog in de omgeving willen zien. Na enige tijd toch maar de knoop doorgehakt om zo’n 200 km voor Adelaide te stoppen en daar op een camping te staan. De middag brengen we dan ook met z’n allen aan tafel buiten door. Quinn tikt woordjes op de computer, de jongens maken hun huiswerk en Tess wordt aangestoken door haar broers en wil ook ‘sommetjes maken’. Stefan maakt nog een kampvuurtje, maar houdt het al snel voor gezien wanneer de rest afhaakt.